Kiła, rzeżączka, chlamydioza należą do najczęściej występujących chorób przenoszonych drogą płciową. Do zakażenia dochodzi poprzez różnego rodzaju aktywność seksualną. W przeszłości osoby cierpiące na przedmiotowe jednostki chorobowe skazane były na bycie nosicielami tych bakterii do końca życia, co oznaczało dla nich liczne powiklania. Obecnie szybko zdiagnozowane choroby weneryczne mogą być w pełni wyleczalne dla pacjenta, co jednak nie chroni ich przed powtórnym zakażeniem. Leczeniem chorób wenerycznych zajmują się ginekolodzy i dermatolodzy – wenerelodzy.

Kiła, inaczej syfilis jest przewlekłą chorobą ogólnoustrojową wywołaną przez bakterie krętka bladego (Treponema pallidum). Prawie wyłącznie zakażenie następuje podczas kontaktów seksualnych. Chora na kiłę kobieta ciężarna może zakazić płód przez łożysko lub dziecko w czasie porodu. Choroba rozpoznawana jest w czasie badań serologicznych krwi (wykrywanie przeciwciał). Objawy kiły są często nieswoiste i pojawiają się dopiero 3 tygodnie po odbytym stosunku płciowym. Najczęściej obserwowane są zmiany w postaci lekkich owrzodzeń na szyjce macicy, w okolicy sromu, a także na języku i gardle. Sączący się z nich płyn jest niezwykle zakaźny, dlatego nie należy bagatelizować nawet najmniejszych objawów. Nieleczona kiła powoduje wiele długoterminowych powikłań, od utraty wzroku, przez zapalenie aorty i opon mózgowych aż po choroby psychiczne. Leczenie kiły prowadzone jest przez intensywną kurację antybiotykową. Im szybciej zdiagnozowana pozostaje ta jednostka choroba, tym większe szanse ma pacjent na pełne wyleczenie. Niestety, na dalszych etapach, pewnych zmian chorobowych już nie sposób cofnąć.

Chlamydioza to choroba wywołana przez chorobotwórcze bakterie chlamydii, najczęściej chlamydia trachomatis. Powoduje zapalenie układu moczowo-płciowego, także zapalenie spojówek. Bardzo często choroba ta rozwija się bezobjawowo. U kobiet objawia się najczęściej zapaleniem szyjki macicy poprzez śluzowo-ropną wydzielinę z szyjki, liczne krwawienia z jej okolic, a także ropomocz, bolesne oddawanie moczu. Zakażenie może rozprzestrzeniać się również na macicę i jajowody i powodować zapalenie narządów miednicy mniejszej. Kobieta w ciąży zarażona chlamydiozą może zakazić dziecko podczas porodu. Chlamydioza jest najczęściej diagnozowaną chorobą bakteryjną przenoszoną drogą płciową i występuje najczęściej u młodych ludzi. Od lat 90. XX wieku, w wielu krajach obserwuje się wzrost zakażeń, m.in. w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i krajach skandynawskich. W 2017 r. 26 krajów Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego zgłosiło do Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (European Centre for Disease Control and Prevention, ECDC) 409 646 przypadków zakażeń C. trachomatis. Średnia zapadalność wyniosła 146 przypadków na 100 tys. ludności, 56 proc. zgłoszeń pochodziło z Wielkiej Brytanii, a łączna liczba zgłoszeń z Danii, Norwegii, Szwecji i Wielkiej Brytanii stanowiła 79 proc. wszystkich przypadków. Zakażenie chlamydią skutecznie można wyleczyć za pomocą farmakoterapii antybiotykami. Nieleczona może prowadzić do wielu groźnych powikłań, a nawet do bezpłodności.

Rzeżączka to z kolei bakteryjna choroba weneryczna za rozwój której odpowiada dwoinka rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Nieleczona rzeżączka może doprowadzić do wielu groźnych powikłań, takich jak niepłodność, ogólnoustrojowe zakażenie (posocznicę), zapalenie mięśnia sercowego czy zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Do zakażenia dochodzi poprzez stosunek seksualny z osobą będącą nosicielem. Pierwsze objawy rzeżączki pojawiają się w ciągu 7 do 14 dni od momentu zakażenia. Do najczęściej występujących zaliczamy ropne upławy z pochwy, ból w miednicy mniejszej, ból i pieczenie w pochwie oraz w czasie oddawania moczu, krwawienia pomiędzy miesiączkami. W celu prawidłowego zdiagnozowania rzeżączki niezbędne jest wykonanie właściwych testów diagnostycznych, najczęściej poprzez analizę materiału uzyskanego w drodze wymazu z pochwy. Leczenie rzeżączki polega w głównej mierze na antybiotykoterapii.

Należy pamiętać, iż zwiększone ryzyko zachorowania na choroby weneryczne mają przede wszystkim osoby podejmujące ryzykowne zachowania seksualne, tj. częste zmiany partnerów oraz przygodne stosunki seksualne.

W celu postawienia odpowiedniej diagnozy konieczne jest odbycie wizyty u lekarza ginekologa, a niekiedy również u lekarzy innych specjalizacji. Nie należy lekceważyć żadnych objawów, gdyż dana jednostka chorobowa nieleczona w dłuższym czasie może prowadzić do trudnych komplikacji zdrowotnych – wskazuje dr n. med. Piotr Magnowski specjalista w dziedzinie położnictwa i ginekologii, ginekologii onkologicznej oraz genetyki klinicznej.

Zapraszamy do skorzystania z konsultacji medycznej w gabinecie lekarskim w miejscowości Luboń oraz Tarnowo Podgórne. Na wizytę należy umówić się pod numerem 606-340-593.   

Informacje zawarte na blogu mają charakter informacyjny i nie stanowią porady medycznej oraz nie powinny zastępować konsultacji z lekarzem lub dietetykiem.

Źródło: Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników